latynoamerykański.pl

Daleko, w cholerę daleko. Z centrum to będzie jakieś dziesięć kilometrów po alejach wykładanych betonowymi płytami: trzęsie gdy najeżdżasz, trzęsie gdy zjeżdżasz, tak co dwa metry. Za targiem Fortaleza jeszcze trzy przecznice; chmura samochodów rzednieje, skręcasz w lewo przed sklepem żelaznym, dalej kilkadziesiąt metrów po błotnistych koleinach: dom na rogu, drzewo guajawy, toaleta na zewnątrz, cisza i dwa psy. Zwyczajny posiłek Ile miałby lat? Tego nie mówi. Gdy miał pięćdziesiąt, stwierdzi, ważył poniżej pięćdziesięciu. Teraz wydaje się, że można by go podnieść jedną ręką: szczupłe ciało ciasno opina śniada, pomarszczona skóra, ale skóra lśniąca, błyszcząca siłą. Świeżo wyprana biała koszula zakrywa ramiona aż po nadgarstki, z bioder spływa elegancja granatowych spodni. Jest w nim coś, co kradnie całą uwagę. Jest jak cichy spektakl, teatr jednego aktora, wizja innego świata, który gdzieś nam się zagubił po drodze. Podaje dłoń z uśmiechem, przechodzi do kolejnej osoby bez ...

Że w Boliwii nie wszystko jest cztery tysiące metrów nad poziomem morza plus chłód i sól — to już wiemy . Ale że takie rzeczy, takie rzeczy...! Las Pozas Chiquitania — region bardziej kulturowy niż geograficzny we wschodniej części kraju, pełen drewnianych kościołów ukrytych w puszczy obrastającej przepastną równinę — nie należy do najbardziej znanych atrakcji Boliwii (i błąd, błąd). Położone poza głównym szlakiem Santiago de Chiquitos znane jest może jeszcze mniej. Aby tam dojechać, trzeba zboczyć z głównej trasy na brazylijską granicę i wspiąć się na górski grzbiet o płaskim szczycie — zupełnie podobny do wenezuelskich Tepui . Tam ukryło się niewielkie miasteczko na osiem przecznic, jeden kościół i festiwal muzyki barokowej od czasu do czasu. (Chyba kiedyś powinienem w końcu napisać coś więcej o jezuitach w Ameryce Południowej bo to taki wdzięczny temat. W każdym razie: owszem, uczyli miejscowych gry na skrzypcach). Mapeczka Niespodzianki się nie kończą, bo od przy...